Auteur: Coco

Fijn een stukje wandelen

In de omgeving zijn heel veel wandelpaden en die worden goed gebruikt. Om niet onder te doen, hebben wij onze eerste vrije zaterdag aangegrepen om zelf ook een wandeltochtje te maken, naar lokaal gebruik.

Het is super mooi weer: het zonnetje schijnt, er zijn wat wolken en het is ongeveer 15 graden. Dus wandelschoenen aan om een rondje te maken van een uurtje of zo. We besluiten naar Capella Vecchia te gaan een tocht van misschien 5 kilometer (?) en een beetje de heuvels in.

We gaan met volle moed wandelen over de mooi aangelegde paden en binnen no time zijn we bij Fonte de Cesare.

Nou dit moet lukken dus we gaan om de waterval heen en om hoog … maar zien tot onze verbazing dat hier het mooie pad ophoudt en de echte tocht pas gaat beginnen.

Het is al 17 graden, dus de jas gaat uit en het wordt nu serieus berg op klimmen…. Dit gaat toch wel iets langer duren dan een uurtje …. misschien anderhalf en dan nog een half uurtje terug? Ondertussen ontwikkelt Loup zich als een echte bergmarmot…. hij heeft het helemaal naar zijn zin.

Na ruim een uur lopen, of eigenlijk klimmen is het maar gokken of we nog op het goede pad naar de Capella Vecchia zijn. Er was beneden aan het begin van de berg nog wel een bordje met een pijl… maar nu is het een beetje gissen. De GPS helpt hier niet bij… dus we zijn aangewezen op de ouderwetse kaart en Stanley heeft ondertussen een stok bij de hand genomen … staat hem goed he?

Finally na 2 uur klimmen komen we eindelijk op de top. Wat een prachtig uitzicht. Dit is echt genieten. Maar waar is nu die Capella Vecchia? We zijn al een paar keer – bijna of soms een beetje – verkeerd gelopen en op de kaart zouden we nu rechtsaf moeten. Maar de professioneel uitgedorste klimmers die we tegen komen, vertellen ons dat we links af moeten. Ze kijken wel wat beteuterd…dat wij ook zover komen in spijkerbroek met een afgebroken tak en een chihuahua. Ze moesten eens weten dat we uit het vlakste land ter wereld komen….. Ik ga toch echt die kaart eens goed bestuderen en we zien nu dat de kaart aangeeft dat de wandeling ongeveer 4 uur kan duren… en aan de hoogtelijnen te zien, hadden we kunnen weten dat het best wel een klim zou zijn…. goed we komen dus uit het vlakste land ter wereld… wie let er daar op hoogtelijnen – lesson learned.

Het uitzicht is in ieder geval prachtig en we genieten van de tocht die er nu toch bijna op moet zitten… nog een klein stukje. We besluiten mijn navigatiekunsten te vertrouwen, de kaart te geloven, de italianen met een korreltje zout te nemen en nemen het pad rechts af.

Na nog eens een half uur lopen zien we daar dan eindelijk de Capella Vecchia. Heel klein en schattig. Ik zou het eigenlijk helemaal geen kapelletje noemen of zo, maar eerder iets van een gedenksteen. Maar wat een uitzicht… wauw. De tocht is het meer dan waard. Uiteindelijk hebben we ruim 3k gelopen, zijn we 483 meter gestegen en hebben we daar 2 en een half uur over gedaan.

We besluiten om niet dezelfde route terug te nemen, maar via Capella Nuova terug te gaan. Het is immers bergafwaarts en anderhalf uur later zitten we moe maar voldaan thuis op de bank. Loup knabbelt aan een heerlijk stukje kip en voor ons staat de pasta op het vuur. Dat hebben we alle drie wel verdiend vandaag.

Albori

Àlbori [ Albori – met het accent op de eerste lettergreep] verkozen tot een van de mooiste dorpjes van Italie, ligt in de bergen van de Amalfikust, vlak bij Salerno. Het dorpje heeft officieel 350 inwoners, maar sinds kort niet-officieel 352 en een chihuahua.

Een kluster van kleine gekleurde huisjes tegen elkaar geleund met bijna alle uitzicht op zee hangt hier op 300 meter tussen 2 bergen en onder haar de vallei naar de zee. Omdat ik beloofd heb om iedere dag van ons huisje naar het strand neer en op te lopen ?., zal ik mogelijk dikkere kuiten krijgen dan Tom Dumoulin….

Waar de naam Albori vandaan komt is nog een aardige discussie:
Sommigen zeggen dat het afkomstig is van “Arvo” een van de helden uit de Griekse mythologie die Jason volgde en door de schoonheid van Albori was aangetrokken en zich dus hier na een storm zou hebben gevestigd…. Maar er is ook het verhaal van Albolo een gotische held die zijn boerderij de naam Albori zou hebben gegeven. Het derde verhaal is dat de naam komt van het woord Albores (wat bomen betekent)- en dat op deze plaats heel vroeger het hout werd gehaald waarmee toendertijd de schepen zijn gebouwd. Tot slot kan t ook nog Albola zijn, een waterbron in deze omgeving…. Ik weet niet of ze er in de periode dat wij hier wonen uit zullen komen wat de oorsprong zou zijn, maar zodra wij het weten, ben je de eerste die het hoort….

Ook ’s nachts is Albori ook prachtig:

Niet gelogen:
Een van de mooiste dorpjes van Italie.

Een paar interessante data in de geschiedenis van Albori:
De eerste keer in de geschiedenis dat over de nederzetting van Albori wordt gesproken is in de eerste helft van de 9e eeuw. In 1324 vermeldt een document voor het eerst het gehucht Àlbori, gebouwd op een hoogte van 300 meter om te ontsnappen aan de kustinvallen van de Saracenen. Rond 1500, wordt in Àlbori belasting op “brood gabelle” ingesteld bij koninklijk besluit, “volgens welke alleen de aannemer of door hem afgevaardigde brood in de boerderij kan verkopen” en 1610 wordt de parochie van Àlbori opgericht.

Albori heeft een marina en dat verraadt dat het dorp, ondanks dat het op 300 meter hoogte ligt een maritieme oorsprong heeft. Ook de Mediterraanse architectuur geeft dit prijs: Gewelfde huizen met levendige kleuren, waardoor zeelieden hun dorp, wanneer ze na een lange periode op zee weer huiswaarts keerden, van ver konden herkennen. Daarnaast zijn de belangrijkste gerechten van Albori met vis en schaaldieren.

Nu dat het winter is, wordt er minder gevist en houden ze zich hier bezig met landbouw, vooral citrus vruchten….. We zijn in het land waar citroenen bloeien en waar citroenen zijn, is limoncello!

Zeezicht altijd anders…

We zijn hier nu pas een paar dagen en merken al dat wonen in de bergen wel even wat anders is dan leven op een schip in de Amstel in hartje Amsterdam. Er zijn zo veel verschillen… je kan ze zelf wel bedenken, maar er zijn ook overeenkomsten: het uitzicht is elke dag het zelfde, maar geeft ieder moment van de dag toch steeds weer een andere sfeer…

Andiamo

Terwijl we ruim een jaar geleden tijdens onze zeiltocht gewend waren om 3 uur te slapen en 3 uur te zeilen…. is het nu in de pandemie ontzettend moeilijk om zo vroeg op te staan.

Maar met 1 oog open en een negatieve coronatestuitslag rijker zijn we om half 6 echt vertrokken richting ons nieuwe thuis. Hoe ver zou de reis ons brengen? Het blijft spannend tot dat we er daadwerkelijk zijn.

De Duitse grens is onzichtbaar. Alleen de navigatie informeert ons dat we de grens over waren gestoken…. Zo, dat gaat makkelijk… is dit stilte voor de storm?

Om half 9 is het thuisfront vast wel wakker; tijd om onze live locatie met hen te delen voor de komende 8 uur. Zo kan iedereen ons volgen.

De hele reis door Duitsland hebben we geen buitenlandse kentekens gezien, dan die van de enkele vrachtwagens die we af en toe passeren… het is stil auf der autobahn… geen enkel besef dat het eigenlijk midden in het wintersportseizoen is. Het lijkt wel lente… of beter nog herfst. Wie gaat er nu naar het buitenland in de herfst?

Bij de Zwitserse grens zijn evenmin controles. Langzamerhand komen we in de bergen en worden we steeds relaxter… Het thuisfront is echter lichtelijk in paniek…. omdat mijn telefoonbundel alleen voor de EU is… blijven we voor hen “haken” bij de grens…. Niets vermoedend rijden wij rustig door en genieten we van het landschap en de sneeuw….

Na de Gothardtunnel wordt het wel heel veel sneeuw en zijn ook wij lichtelijk in paniek door de steeds heviger wordende sneeuwstorm.

Maar eenmaal de grens bij Como over is alle paniek weg:

  • De grens is gewoon open, geen dichte slagbomen of controles en geen vriendelijke ambtenaar van gisteren;
  • de sneeuwstorm heeft zich neergelegd bij flinke regen;
  • en voor het thuisfront zijn we ook weer virtueel zichtbaar.

Na een korte stop om toch even met de familie te Zoomen, vertrekken we voor het laatste uur voor vandaag. Op naar Milaan. Op naar mijn Italiaanse familie.

De volgende ochtend zijn we weer op tijd vertrokken richting het zuiden. Het is een heerlijke dag en het is rustig op de weg. We rijden van de ene provincie naar de andere en ik snap het wel hoor, Toscane is schitterend, zelfs vanuit de auto. Aan het einde van de dag komen we nog net voor het donker wordt heelhuids aan in Albori. We pakken onze spullen uit, doen moeilijk om een goede parkeerplek te vinden en nemen de volgende dag ruim de tijd om hier ons thuis te maken voor de komende periode.

Negatief nog nooit zo positief! ?

De dag voor vertrek begint het thuis aan boord al best spannend te worden…. Gaat het ons lukken om de Amalfikust te bereiken of eindigt ons avontuur bij een van onze vrienden in de tuin?

  • Het contract met de huurders is rond;
  • De kat heeft een nieuw fijn thuis bij Sage;
  • We mogen de auto van Cornelia voor de komende maanden mee en
  • We hebben met mijn neef afgesproken dat we bij hen in Milaan kunnen blijven logeren, nu dat de Corona situatie in Italië steeds beter wordt.

Wat een top familie hebben we toch!!!

Campania, de regio waar de Amalfikust onder valt, is zelfs van rood naar oranje gegaan, zie ik in de reisapp van BZ die ik sinds een paar weken iedere dag controleer.

Toch bellen we zoals afgesproken nog even een keer met het ministerie van volksgezondheid in Rome. Hier krijgen we het zelfde antwoord als een paar weken geleden, maar dan natuurlijk net even anders. De dienstdoende ambtenaar zegt deze keer dat het mogelijk zou moeten zijn, maar dat het instituut viaggiare sicuri van buitenlandse zaken hier over gaat. Dus bel ik snel met een soort van Italiaanse reisapp van hun BZ en zij zeggen glashard dat de grenzen dicht zijn….. Hoezo de grenzen dicht… hier staat niets over op de site…. Dicht? Hoe dan? Fysiek dicht? Maar alle grenswerkers dan? en hoe gaan de vrachtwagens de grens over? Hoezo dicht? Dat kan toch helemaal niet? …..“Nou bel dan maar met de grenspolitie van …. waar wil je de grens over?” …“ uhhh even opzoeken…… bij Como” … “ Nou dan moet je maar even met de polizia frontiera Como bellen.” Ik durf nog net om het nummer te vragen….. Gelukkig zijn ze bij Como erg flex en is verhuizen (ook internationaal) tijdens de pandemie gewoon goed. “Neem je ons online formulier ingevuld mee? En heb je een negatieve Covid-19testuitslag bij je? Dan zien we jullie morgen wel langs rijden”.

Top!!! This is it!!!!

Het is nu alleen nog wachten op de uitslag van de COVID-19 PCR test die we vanmorgen gedaan hebben. Die krijgen we vanavond met reiscertificaat in de mailbox. Negatief wordt nog nooit zo positief! ?

We zetten de wekker op 04.45 en als we dan morgenochtend vroeg wakker worden weten we of we groen licht hebben.

Mijd niet noodzakelijke reizen

We horen het Rutte zo vaak zeggen tijdens zijn Coronapersconferenties:
“Werk zo veel mogelijk thuis” en “Mijd niet noodzakelijke reizen”.

We zijn een paar stapjes verder:

  • thuis kan overal zijn;
  • we hebben een optie om naar de Amalfikust te kunnen gaan;
  • we hebben ons schip per medio januari verhuurd (of het nu Italië of Nederland wordt).

So far so good….

Maar wat zijn dan niet-noodzakelijke reizen en wat zijn dan wel-noodzakelijke reizen en is verhuizen wel of geen noodzakelijke reis?

Daar gaan we achter komen:

Begin van het nieuwe jaar bellen we met ons ministerie van buitenlandse zaken. Helaas kunnen zij niet aangeven wat nu wel en wat nu geen noodzakelijke reizen zijn. Tja… dat kent een breed grijs gebied en het is vooral beter hun reisapp daarover te raadplegen. Hierin staat alles over Corona in Nederland en de landen om ons heen. Maar het zou nog beter zijn om contact op te nemen met de autoriteiten van Italië. Zij weten meer over de Coronamaatregelen in hun land en we moesten ook niet vergeten de zogenaamde doorreislanden te controleren en informeren…

We beginnen dan ook de volgende stap zoals geadviseerd bij de reisapp van het ministerie van BZ. Helaas staat hier niets in over wat wel en wat geen noodzakelijke reis is. Maar er staan wel heel handige doorverwijzingen naar de sites van de autoriteiten van de verschillende landen:

  • Duitsland doet niet moeilijk: doorreizen – is te allen tijde mogelijk maar dan moet je wel binnen 48 uur weer weg wezen.
  • Frankrijk: is een wir-war aan regeltjes. Ik voel mij weer net als op de middelbare school: Er zijn meer uitzonderingen op uitzonderingen dan situaties die direct van toepassing zijn op de regel… pfff geen doorkomen aan. Dus Frankrijk wordt um niet… dan kan ik België dus ook wel overslaan.
  • Ook Zwitserland doet niet moeilijk over doorreizigers. Maar je moet hier wel een negatieve COVID-19 PCR testuitslag van max 48 uur oud bij je hebben. Je wordt zelfs aangemoedigd om te komen en te verblijven. Tenzij je uit de UK, Brazilië of Zuid-Afrika komt…. maar iedereen uit de Schengenlanden is letterlijk “Herzlich willkommen / Bienvenue / benvenuto”
  • Ook Italië vindt dat je een negatieve COVID-19 PCR testuitslag van max 48 uur oud bij je moet hebben. Zij hebben iedere regio een code wit, geel, oranje of rood gegeven. Elke code heeft duidelijke randvoorwaarden en alleen de code van de regio kan dus wijzigen en daarmee verandert het gedrag in de regio. Het is ook duidelijk dat je interregionaal mag reizen mits noodzakelijk. En hier komt het: alleen Italië zegt in haar communicatie iets over de mogelijkheden te verhuizen. In Italië mag je naar je eigen privéwoning verhuizen/ reizen, als dit maar niet je vakantiewoning is. Een privéwoning in Italië is het adres waar je geregistreerd staat. Het kan ook de woning zijn waar je niet geregistreerd staat, maar wel regelmatig verblijft (bv voor werk). Je verblijfplaats zeg maar. Kijk … daar hebben we wat aan…

Toch bel ik nog even een keer met het Italiaanse ministerie van volksgezondheid in Rome. Simpel en duidelijk antwoord: verhuizen is een noodzakelijke reis en daarom mag je Italië binnen komen om naar je verblijfplaats te reizen en ook mag je om die reden binnen Italië interregionaal reizen. Top…… Maaaaaarrrrr….. jawel er komt een maar…… “…. de maatregelen die nu tijdens de kerstvakantie gelden, kunnen wijzigen, dus bel een paar dagen voor vertrek nogmaals dan weten we hoe het dan zit.” hoor ik de ambtenaar nog in rap Italiaans roepen….

OK OK OK we hebben dus een soort van JA….Deze pakken we met 2 handen aan en maken ons de komende weken klaar voor vertrek:

  • opruimen van ons schip voor de nieuwe huurders;
  • de kat onderbrengen;
  • regelen van de juiste COVID-19 PCR test en op het juiste moment;
  • regelen van een goede auto. We gaan met de auto, omdat we zowel de weg ernaar toe flexibel willen zijn (mochten we toch teruggestuurd worden bij welke controle dan ook), we op locatie flexibel willen zijn (dus een kleine auto voor in de bergen is het fijnste) en we zo alle bagage voor een paar maanden mee willen kunnen nemen.

Op naar Italië!

Werk zoveel mogelijk thuis

We horen het Rutte zo vaak zeggen tijdens zijn Coronapersconferenties:
“Werk zo veel mogelijk thuis” en “Mijd niet noodzakelijke reizen”.

Nu hebben we een fantastisch huis in de Amstel waar we erg blij mee zijn, maar ik zie enorm op tegen de winterperiode:
Koud, nat en donker….
Omdat we veel binnen zullen zijn, is dat eigenlijk wel erg knus, maar iemand zal:

  • de hond moeten uitlaten
  • boodschappen moeten doen

en ik wil natuurlijk wel blijven sporten….en dat allemaal in de kou, de regen en ’t donker. Zouden we dit anders kunnen doen? Want wat is thuis?

Volgens de Van Dale betekent THUIS:

1 thuis (bijwoord)
1 in zijn huis: hij is goed thuis in de geschiedenis er goed van op de hoogte;(sport) thuis spelen op eigen veld

2 thuis (het; o)
1 plaats waar iem. zich thuis voelt

Oooo, maar dat kan dus overal op de wereld zijn. Yup! Onze missie: We gaan ons mooie thuis verhuren; elders een thuis voor de wintermaanden regelen en vanuit ons nieuwe thuis thuiswerken.

35. Exploring Martinique hahaha

14.641° N, 61.024° W

O wat fijn – we zijn geland en hebben nog een volle week op Martinique. Aan boord was een boekje over het eiland en ik heb er in gesnuffeld. Wat kunnen we er allemaal doen?

De berg Pelée beklimmen – ja tuurlijk na de kleine wereld van 50m2 denk ik wel even behoefte te hebben aan een grote wandeling de berg op (en weer af uiteraard). We huren een auto en crossen het hele land door om rum distilleries te bezoeken,’s avonds gaan we heerlijk dansen. Het is immers het land van de zouk, het land van Perle Lama mijn favoriete zoukzangeres, daarom moet en zal ik dansen. We willen natuurlijk ook wel even onder water kijken – een duik staat daarmee boven aan op ons verlanglijstje. Daarnaast is het kerst dus een heerlijk tropisch kerstdiner willen we niet missen.

De eerste dagen en nachten gaan voorbij alsof we nog aan boord zijn. Slapen doen we kort – met het regelmaat van de wachten zijn we wakker en als ik dan half slaapdronken uit bed stap dan beweegt de hele kamer en loop ik alsof ik nog dans op het ritme van de oceaan. Overdag als ik echt wakker ben, heb ik daar geen last van… maar dan lig ik heerlijk op een strandbedje mijn blogs te schrijven.

Natuurlijk zijn we ook nog wel op verkenning gegaan, maar avontuurlijk is het niet geworden: we verkennen de omgeving van Pointe du Bout, de creoolse wijk, de drukke haven en de verschillende anses.

Dinsdag hebben we een mooie duik gemaakt. Onder water is het koraal net zo mooi en zo kleurrijk als het eiland zelf. Het voelt fijn om weer even in het water te zijn. Het is er rustig en het enige waar ik naar luister, is mijn eigen ademhaling.

Gisteren hadden we de energie om de ferry te pakken en Fort-de-France te ontdekken. Ook weer erg mooi en kleurrijk. Fort-de-France is pas ongeveer 100 jaar geleden de hoofdstad van Martinique geworden. Daarvoor was dat Saint-Pierre. Helaas werd het verwoest door een uitbarsting van de berg Pelée – alle inwoners zijn toen omgekomen, behalve 1, hij zat in de gevangenis in een stadje verderop.

Fort-de-France heette oorspronkelijk Fort-Royal – in het creools Foyal. De inwoners van Fort-de-France noemen zichzelf daarom nog altijd Foyalais. Het is een rustig kleurrijk en autentiek stadje. Overal waar je loopt, hoor je muziek uit winkeltjes, restaurantjes of andere openbare binnen of buiten gelegenheden. Mensen zijn er vriendelijk en beleefd. Je kan aan de mensen niet zien of ze lokaal of toeristen zijn. Het hele eiland is namelijk zo ontzettend Frans en de meeste toeristen ook. Martinique is zo veel meer een provincie van Frankrijk dan dat de ABC- of SSS-eilanden een onderdeel van Nederland zijn. Iedereen spreekt Frans, iedereen is Frans, de euro is eilandsmunteenheid, de Franse zenders overheersen de TV, de baguette en croissant zijn op iedere hoek van de straat te koop en de o zo typisch Franse bewegwijzering van D-wegen en points verts maakt dat je je in het vertrouwde Frankrijk begeeft. Zelfs de stakingen van de gele hesjes op zaterdags dringt door tot in het hart van Martinique.

Ondertussen is het al kerstavond. Gelukkig hebben we het diner in het hotel geboekt: een creools diner met bijpassende Franse wijnen – een top combi voor een onvergetelijk diner. En dat werd het. Na enkele aardige voorgerechten, een totaal mislukte bisque met megagoedkope wijnen, houden we het diner voor gezien en kruipen we toch maar weer snel ons bed in – hahahaha. Na 24 dagen intensief zeilen, hebben we blijkbaar een hele week nodig om alle slaap die we kunnen inhalen, in te halen.

34. Martinique in zicht

North Atlantic Ocean•18 December 2019•

14.641° N, 61.024° W
Afgelegd: 2180 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 0 nm naar Martinique

Voor sommigen waren de laatste loodjes toch best wel zwaar. Een aantal van ons was al dagen aan het aftellen en had de ETA van ons laatste waypoint (om de zuidkust van Martinique) wel erg ambitieus gegokt. Voor hen duurde deze dag zoooo lang. Er heerste zeker iets van kanaalkoorts.

Kanaalkoorts is een soort spanning bij Hollandse zeevarenden die na een lange reis op weg zijn naar huis en zich erop verheugen hun geliefden weer terug te zien. Hun reis is bijna voltooid, de spanning stijgt en in “Het Kanaal” krijgen de zeelieden last van zenuwen en een zwakke maag. Dit verschijnsel komt in veel Nederlandse zeemansverhalen voor. Maar er is ook een soort van historisch-economische verklaring voor deze kanaalkoorts, dat zijn oorsprong in de VOC-tijd vindt toen alle overledenen pas in Het Kanaal in het journaal werden genoteerd, want zo zou de kapitein het maximum aan voedingsgeld kunnen incasseren. Kanaalkoorts was bij de hoge heren van de VOC dus lange tijd een plotselinge, onbekende ziekte.

Bij ons aan boord heerst duidelijk een spanning waar iedereen last van heeft. Spanning omdat we er bijna zijn of spanning om familie die naar Martinique is gekomen weer te ontmoeten. Degenen die de reis nu wel voor gezien houden en naar de wal verlangen, worden met het uur baldadiger. Door de spanning wordt er veel gelachen, is het een druk heen en weer geloop en wordt er gefantaseerd over het eerste wat je zou willen doen zodra we geland zijn:
– een entrecôte met bearnaise saus
– een massage
– de grond kussen
– huilen met de familie die aan de kade staat te wachten
– 24 uur slapen
– douchen met zoet water
– een ijsje eten of een biertje nemen

Ook ik heb last van deze spanning. Niet bij mijzelf maar voelbaar bij de rest. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik van boord wil. Voor mij was de eerste week wennen, de tweede week inkomen en vanaf de derde week genieten van mijn nieuwe wereld. Ik heb het naar mijn zin en weet mij nu pas om alle drukte heen te manouvreren naar rustige momenten. Enerzijds logisch want mijn geliefde was mee op deze reis. We kunnen het ons hele leven hebben over dit avontuur, onze ervaring en wat het met ons gedaan heeft. We zullen elkaar snappen als we ooit over jaren nog eens refereren aan spannende, mooie en leerzame momenten in onze nieuwe wereld. Ons doel is gezet en we kunnen dit altijd samen delen.

Het is ondertussen 22 uur en mijn laatste wacht begint. Nog enkelen zijn in de running voor het hebben van de juist geschatte ETA. Maar de meest reële schattingen zijn van Peter ( 23.00 uur) en Stanley (23.59 uur). Ik was te laat met inschrijven voor deze wedstrijd. Het boeit mij eigenlijk niet wanneer we zouden aankomen of eigenlijk wel … kon ik het nog uitstellen…..?

Om 22.40 passeren we het laatste waypoint en de approach naderde. Stanley had eigenlijk geen wacht maar wilde graag het laatste stuk meemaken, dus was hij om 22 uur met mij mee de kuip ingegaan. Maar goed ook want hij kon zich meteen nuttig maken. De stroming werd het afgelopen uur steeds heftiger, de eerste boeien voor vissers waren niet verlicht, vanaf hier kunnen overal krabbenboeien liggen (krabbenboeien zijn boeien die door vissers die op krabben vissen lukraak worden neergelegd). We varen al een uur met ruim 7 knopen wanneer we de zuidpunt van Martinique aan komen. De wind en stroming worden aan de zuidpunt heftiger en we varen steeds sneller met wel 7 – 7.5 knopen richting het zuidwesten, dus moeten we enig moment gijpen om het eiland niet voorbij de varen. De acceleratie winden en stroming stellen ons echt op de proef, er is geen maan en de sterren hebben vannacht niet de kracht om ons te helpen. Ook zij zijn verdrietig: Hier zullen onze wegen definitief scheiden, dag oceaan, dag sterren, sterrenbeelden en planeten. We zijn extreem geconcentreerd en de gijp lukt dan ook goed. We koersen nu met halve wind richting het noordwesten om de zuidpunt van Martinique heen. Dit is het moment dat de schipper het overneemt…… Ja, dat is lekker…… Nu dat we beschut achter de bergen van het eiland zijn. Daar waar de wind weg valt, varen we met 5 knopen steeds meer aan de wind richting ons ankerpunt in de baai van Saint-Anne. Dit stukje, nog altijd zonder veel licht, is het nog meer oppassen voor alle krabbenboeien. Ook bij het naderen van de ankerplaats moeten we uitkijken voor alle andere schepen die voor anker liggen. Maar hoe doe je dat in het donker, tegen een achtergrond van allemaal lichtjes van Sainte-Anne en Le Marin? We onderscheiden echt maar een paar toplichtjes. De meeste schepen die er liggen hebben niet eens een ankerlicht aan staan en nog minder hebben überhaupt een toplicht aan…. Ik weet echt niet welke lichtjes van de wal en welke lichtjes van de schepen zijn. Het zijn gewoon heel veel lichtjes.

Binnen 15 minuten nadat de schipper het overnam, lagen we voor anker en wordt de laatste fles champagne opengetrokken. Er is hier geen ankerwacht nodig. We hebben onze positie gepijld en de grond is uitstekend voor ankeren. Toch ga ik deze nacht nog even 3 keer checken…..

De volgende ochtend wordt pas duidelijk wat we hebben gedaan. De paar toplichtjes die we vannacht hebben kunnen onderscheiden, terwijl er wel 160 schepen liggen…. en even zoveel krabbenboeitjes…. ja ik snap nu dat we deze “boeitjes” niet hebben kunnen waarnemen vannacht – sommige zijn gewoon lege anderhalve-liter-limonadeflessen…..

Martinique is prachtig. De blauwe lucht, het groene land en de diep turquoise zee…. Stanley kan het niet weerstaan om een duik te nemen voordat we om 07.00 koers zetten naar de haven van Le Marin.

Eenmaal aan de steiger gebruiken we de rest van de dag om te schoonschippen (ja dat is een werkwoord!). De laatste nacht slapen we in een schone stilliggende boot…. nog even tijd om afscheid te nemen. Thnx ocean for being my boyfriend.

33. Tijd

North Atlantic Ocean•17 December 2019•

14.375N 052.251W
Afgelegd: 1685 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 495 nm naar Martinique

Langzamerhand kunnen we gaan aftellen en er is nog 1 belangrijk punt te passeren: Engine Point. Dat betekent dat we vanaf dan (ongeveer 400 mijl van Martinique) alles op de motor zouden kunnen doen, mocht dit nodig zijn. Maar we blijven natuurlijk veel liever zeilen. Zeker omdat dit de laatste dagen super goed gaat. We lopen een gemiddelde van ruim 6 knopen, met flink wat uitschieters omhoog.

Vandaag is rustdag, volgens de schipper, het is tenslotte zondag. Dat mag ook wel, want het was een onrustige nacht. Door het onstuimige weer waren er veel buien met verrassende windvlagen daardoor onstaan er weer rare golfpatronen. Dit heeft als gevolg dat we de hele nacht liggen klotsen, rollen en stuiteren in onze kooien, er veel geluiden van klapperende zeilen en lijnen zijn en door de wolken kan de warmte ook niet echt ontsnappen. Echt zo’n oceaannacht in een te warme kooi je jezelf regelmatig vastklampend om er niet uit te stuiteren .

Boordtijd is de tijd die we samen aan boord hanteren, deze kan anders zijn dan de tijd die buiten onze wereld van 50m2 wordt gehanteerd, maar als wij iets afspreken, dan is dat ahv boordtijd, tenzij expliciet anders vermeld. Morgen wordt de boordtijd voor het laatst op de oceaan weer een uurtje verzet. Dit doen we omdat dan voor ons de zon elke dag rond dezelfde tijd blijft opkomt en ondergaat en we bij aankomst niet een heel groot tijdverschil zullen hebben. Het verzetten van onze boordklok doen we niet zomaar lukraak op een dag. Nee dat doen we ongeveer iedere 15de lengtegraad. De aarde is rond en dus verdeeld over 360 graden en een etmaal duurt 24 uur. Dus 360 / 24 = 15 graden. We zijn uit Las Palmas vertrokken met de locale tijd van Gran Canaria. Dat is GMT -1. De eerste keer dat we de tijd een uur verzet hebben, was op Mindelo, de tweede keer was op 9 december op de oceaan en de derde zal morgen zijn. De laatste keer dat we de tijd een uurtje verzetten, zal op Martinique zijn zodra we daar zijn aangekomen. Zodat we dan ook meteen gelijk zijn met de locale tijd van Martinique ( GMT -4). Hoe we dit doen? Dit doen we door de ochtendwacht van 09.00 uur en de daaropvolgende middagwacht een half uur te verlengen (van 09.00 – 12.30 en van 12.30 – 16.00 uur) en dan zetten we om 16.00 uur zodra de middagwacht klaar is de klok een uur achteruit naar 15.00 uur en lopen we het schema weer zoals gepland. Morgen zitten we op GMT-3.