North Atlantic Ocean•9 December 2019•
16.078° N 038.505° W
Afgelegd: 795 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 1283 nm naar Martinique
De oceaan is prachtig. Althans de echte oceaan dan. De tocht van Gran Canaria naar Mindelo was een voorproefje. Ook mooi, maar te lief voor een oceaan. Te zacht en te fijntjes.
De afgelopen dagen vanaf het vertrek uit Mindelo is de oceaan alleen maar ruiger geworden. Steeds stoerder. De golven worden ook steeds hoger en zijn vannacht gegroeid tot meer dan 5 meter. We kunnen nooit harder zeilen dan de wind. Dit betekent dat we dus nooit harder zullen gaan dan de golven die onder ons door verdwijnen en ondanks de stevige wind en de hoge golven duiken we niet – zoals je verwacht – in diepe dalen voor een golf neer, maar leidt iedere golf ons galant achter zich naar beneden om door de volgende golf weer opgetild te worden.
De golven zijn niet gewoon golven. Er zijn lange hoge golven, waar de boot op surft, maar ook golven die ineens van de zijkant komen, die de boot opzij zetten en gutsen zeewater over de kuip sproeien. Of de wiebelgolven, die de boot laten slingeren en je de controle even helemaal kwijt bent. Of golven die je aan hoort komen, maar dan toch stilletjes onder de boot verdwijnen. Het zijn zeker niet de golven zoals je die op het strand ziet – zo’n lang lint van wit water dat er aan komt…. Nee het is anders. Iedere golf is als een heuvel – samen één groot heuvellandschap dat steeds maar in beweging is. Elk druppeltje water is anders dan een ander druppeltje en samen vervormen ze de golf iedere seconde weer. Zo’n golf op zich is altijd anders en ik heb nog geen golf gezien die het zelfde was. Allemaal uniek.
Uniek in kracht
Uniek in vorm
Uniek in tijd
Uniek van kleur
Zelfs uniek van geur.
Samen, samen met de wind werken ze er hard aan om deze oceaan zo mooi te maken. En ondanks dat iedere golf uniek is, is er een patroon, zoals alles in de natuur een patroon heeft, een design, dat ik naarmate ik langer op de oceaan ben, leer herkennen. En als ik dan achter het roer sta en het patroon weer heb gevonden, dans ik op het ritme van de oceaan (regelmatig op mijn blote voeten). De dans gaat vanzelf, geeft energie en is zo mooi, zo galant, dat ik regelmatig voor lange tijd mijn ogen sluit en toch koers blijf houden. Dit is magisch.
Terug naar dat heuvellandschap. De oceaan is als de Kennemerduinen. Geen rijtjes, maar heuvels en duinpannen. Ja, daar kan je het voorzichtig mee vergelijken: een groot steeds opnieuw hervormend vloeibaar en woest duinlandschap. Maar dan nog mooier en nog ongrijpbaarder.