Serge 1 van onze piraten van de Kanaal-oversteek heeft het initiatief genomen om een weekend een Bavaria te huren en hij heeft ons en nog 3 vrienden uitgenodigd en zo zaten we aan boord met een delegatie uit de Oekraine… Het werd een super mooi weekend.
We hebben tussen de koeien gevaren, over de Friese meren en over het Ysselmeer met mooi zonnig weer, tot dreigende buien en harde wind maar ook een zondagmiddag zonder wind. Omdat de wind zondag ging liggen was het nog wel de vraag of we voor donker de haven van Lemmer in zouden varen…. Maar zo goed als we zijn lagen we in tijdens de schemer netjes terug waar we 2 dagen geleden begonnen waren aan deze mooie trip
Na onze zeilavonturen met de Zeezeilers van Marken, wilden we meer meer meer. Meer zeilen, meer meer avonturen maken en meer zelfvertrouwen krijgen.
Dus hebben we meteen een mooie avontuurlijke reis in november/december geboekt. We gaan met de ARC 19 mee vanaf de Canarische eilanden zeilend naar Martinique. De ARC staat voor de Atlantic Rally for Cruisers: een soort flotielje zeilen, maar dan op de oceaan. Het blijkt vanaf medio november tot januari het meest gunstig te zijn om de oceaan van Europa naar het Caraibisch gebied over te steken. We varen dan vanaf Gran Canaria naar het zuiden, langs de Kaap Verdische eilanden en dan recht naar het westen. Wil je van daar naar hier dan vaar je noordelijker – vanaf het Caraibisch gebied richting Bermuda en vanaf daar naar het oosten via de Azoren naar Europa – en dan is het beste seizoen mei – juni.
We hebben geen idee wat ons te wachten staat. Maar als we het Kanaal aan kunnen dan moet dit ook lukken toch?
We gaan er vanuit dat het begrip ARC de komende maanden steeds concreter gaat worden en we ons er helemaal thuis in gaan voelen.
Einde van een prachttocht met veel mooie lessen voor ons nieuwe waterleven
En zo ben je weer terug op het continent. Ook deze keer heeft duo Stan& Co iedereen veilig de haven in gevaren en geloodst. Onderweg nog een dingetje dat had moeten worden vervangen in m’n reddingsvest……. Maar verder was het een rustige tocht van ongeveer 10 uur, waarbij we veel gemotord hebben. In Boulogne s/M een nachtje geslapen om de zondagmiddag terug naar huis te gaan.
Nog even meegedaan met een jaarfeestje ter ere van de vissers, de visserij en alles daarom heen. Een heerlijke maaltijd van vis groenten en aardappelen op straat aan lange tafels samen met de Fransen meegegeten. Uiteraard mocht de wijn en ’t brood niet ontbreken.
Na de enerverende nacht zijn we aangekomen in het walhalla voor watersporters. Cowes op de isle of Wight is helemaal gericht op water en watersport en omdat we allemaal we moe zijn van de overtocht blijven we hier een dagje liggen.
Wij hebben ons te goed gedaan aan een flinke wandeltocht, een heerlijke lunch en voldoende winkeltjes aangedaan waar we ons lekker hebben verwend.
Eastborne, UK•17 May 2019•
50.7680° N, 0.2905° E
Wel wind – geen wind – veel wind – nul wind…. Motor aan – motor uit – motor toch maar weer aan… Het was zo’n dag. Maar met af en toe een beetje hulp van de motor, zijn we dan toch na 11 uur varen, aangekomen in Eastbourne.
Stan is de sluis en de haven op meesterlijke wijze in gevaren. Ondanks dat de kiel onder ons schip 2.3 meter diep is en we nog maar 30 cm ruimte tot de bodem hadden, deed hij het perfect. Instructies kwamen van alle kanten, maar hij blijft de kalme zelf…. ?Onwijs super stoer? en super trots op hem. Maar uiteraard was dit bijna onmogelijk geweest als hij niet zo’n goede navigatoresse had gehad ?
WE ZIJN T KANAAL OVER GESTOKEN!!! Een tocht van 18 uur over het Engelse kanaal met kruisingen van 2 grote shipping lanes. We hebben het gehaald. Rekening houdend met de getijden en dus stromingen zijn we om 13 uur gisterenmiddag vertrokken.
De wind was ongunstig en we waren te laat voor de kentering bij de race van Alderney (nauwe passage tussen de Engelse eilanden bij Bretagne). Deze race of Alderney staat bekend om haar snelle en sterke stroming. Eenmaal stroom tegen lukt het je echt niet meer de passage door te komen. Dus deze gemeden en zijn we via de westkant gepasseerd.
Net voor de middag heb ik de lieve visjes gevoerd met mijn ontbijt, maar na een zeeziek pilletje ging het weer. Het is vandaag een mooie heldere dag en de wind is perfect om een snelle tocht te kunnen maken. Al zullen we in de loop van de nacht mogelijk nog een periode met rustige wind krijgen die misschien nog roet in het eten kan gooien omdat we dan misschien nog een extra rak moeten maken.
In het zuiden zijn inmiddels al weer uren geleden de laatste heuvels achter de horizon gekropen en voor ons ligt de open zee. Het zeilen gaat voorspoedig en ook voor de meezeilers is het goed toeven met een heerlijk lente zonnetje in de kuip. In de late namiddag is een schema van 3 uur op en 3 uur af begonnen. Stan en ik zijn samen onze eerste echte wacht begonnen met het invaren van waar normaal de eerste shipping lane zou liggen.
Hieronder volgt een best wel technisch verhaaltje dat je evt wel kan skippen hoor – je mist niet zo veel 😉 – ga gerust verder met lezen onder de volgende foto……..
“Waar normaal de eerste shipping lane zou liggen”, ik zal het proberen kort en bondig uit te leggen: De zee is gewoon zee, maar er zijn regels en routes (shipping lanes). Deze routes staan op de kaart getekend. Eén van de regels mbt tot shipping lanes is dat wij als zeilschip deze lane haaks moeten oversteken. Maar….. de route van de Kanaaleilanden naar de Isle of Wight (van zuid naar noord en ook andersom) is een super drukke zeilroute, daarom zijn op dit gedeelte van de zee de shipping lanes (van oost naar west en andersom) opgeheven. Dus de grote zeecontainerschepen houden wel gewoon hun koers van oost naar west of anders om aan, maar in dit gedeelte van de zee zijn dus geen formele shipping lanes en dus gelden de regels zoals op de open zee buiten de vaarroutes. In ons geval betekent dit dat wij als zeilers op dit stuk van hun koers daarom voorrang hebben op deze grote zeebonken en dat is echt schitterend en tegelijkertijd angstaanjagend. Je moet de schepen wel continue in de gaten blijven houden en iedere koerswijziging waarnemen om hierop te kunnen reageren wanneer dat echt zou moeten. Soms lijkt het alsof een zeecontainerschip gewoon op ramkoers blijft varen, maar dan ineens zie je dat ze toch een graadje van koers wijzigt. Een teken dat ze ons heeft gezien. Dat geeft opluchting en ontneemt meteen de twijfel of je het schip nu wel of niet moet oproepen met de vraag of je überhaupt gezien bent…… Want je kan nog zo op alle electronische systemen willen vertrouwen, het is toch fijn om de bevestiging te krijgen dat ze op het andere schip ook wakker zijn… Toch dit stukje gelezen hè?
Na een pauze van 3 uur waarin we lekker hebben gegeten en onze rust hebben gepakt, begint om 10 uur onze shift. Voor het eerst zullen we de nacht in varen. Dat is zo mooi. Eerst een prachtige zonsondergang voorafgegaan door een super warme gouden halfuurtje. Daarna wordt de nacht zo stil, zo rustig, zo mooi marine blauw met zoooo veel sterren. Ons leven aan boord paste zich ook aan en werd veel zachter, veel serener en alles werd kalmer. De deken van de nacht werd voelbaar en met liefde door moeder natuur over ons schip gelegd.
Ik had gedacht dat ik mij op dit kleine bootje op de open zee zo midden in de nacht klein en nietig zou voelen en dat is enerzijds ook waar, maar het tegendeel bestaat ook. Je bent op de stille nachtelijke zee zo veel dichter bij de elementen, dat je daarom ook veel meer een beroep doet op je zintuigen. Dat geeft je het gevoel er bij te horen, onderdeel te zijn van het grote geheel en alles waar te nemen wat er is en dat maakt dat er zo veel te zien en horen is.
Ik had ook gedacht dat ik het moeilijk zou vinden om niet moe te worden, gedacht dat ik het koud zou krijgen en het gevoel zou hebben dat de tijd voorbij zou kruipen. Maar er was zo veel te zien dat ik geen tijd had voor vermoeidheid. En de nacht was zo prachtig mooi en vertrouwd warm dat er geen tijd was om het koud te hebben. De wind was gaan liggen, waardoor we langzamer vooruit gingen- alles behalve de tijd vertraagde- terwijl we door de veranderende stroming flink zijwaards werden gezet. Dat was het spannende van onze nacht: Zouden we de Needles halen zonder extra slag te hoeven maken? Zolang we deze mega scherp aan-de-windse koers konden aanhouden dan zou het ons lukken…
Het was een magische ervaring. Wat mij betreft had deze eerste nacht zeilend op open zee nog wel veel langer mogen duren. Prachtig.
Onze ochtendshift was aangebroken, maar we werden wakker in een stuk kouder nacht dan toen we deze 3 uur eerder hadden verruild voor onze slaapzak. Er stond beduidend meer wind en het was vochtig …. met een paar extra laagjes aan, een wollen muts op en een kopje thee tussen onze handen hebben we genoten van de koude maar prachtige zonsopgang. De schitterende kleuren en de kracht waarmee de zon haar stralen spreidde om vervolgens langzaam de horizon los te laten…. Zo intens mooi.
Na dit mooie schouwspel van de natuur, terug met beide benen op de grond en in de actie modus, want de zee werd met de naderende kust steeds ruwer en de krachtige stroming was ook altijd nog voelbaar. Voor ons lagen The Needles en om deze zonder brokken te passeren moeten we ons goed voorbereiden en enige tijd later voer Stanley ons met opperste concentratie als volleerd schipper door de ruwe zee netjes tussen The Needles van de Isle of Wright door naar een meer beschutte zee. De stroming zat ons nog steeds – of misschien al weer – tegen, maar na het passeren van The Castle waren we eindelijk weer in rustig water en nadat we de de haven van Cows nog een laatste maal hadden bestudeerd voeren we vol trots om 07.30 uur boordtijd de haven binnen.
De volgende ochtend heel vroeg vanuit Honfleur naar de haven van Granville. Daar ligt ze dan De Windshift – ons schip voor de komende week. Na een goede inspectie en introductie zijn we meteen uitgevaren. Het weer was prachtig, de zon schijnt en er stond een aardige wind. Op naar St Hellier op Jersey. Binnen no time zijn we al in Engeland, terwijl de marifoon nog steeds in ’t Frans onze eindeloze gesprekken over de fantastische tocht van vandaag luidruchtig onderbreekt…..
Sark, UK•13 May 2019•
49.4301° N, 2.3666° W
Na een reparatie aan de top van de mast en een mooie wandeling in Jersey zijn we met een harde wind en nog hardere stroming vertrokken naar Sark. Een goede passage met goede leermomenten. In Sark aangekomen en geankerd aan een mooring, hebben sommigen een duik gemaakt. Dit baaitje is echt fantastisch pittoresk.
Guernsey, UK•14 May 2019•
49.2735° N, 2.3269° W
Stromingnavigatieplanning en continue navigatie waren de onderwerpen van vandaag tijdens ons rondje om Sark – laverend tussen de rotsen door – zeer spannend. Daarna halve wind en stroom mee de haven van Guernsey in gegleden. Ontzettend pittoreske vesting.
Waar we eergisteren nog in de veronderstelling waren dat we een rondje zeilen om Noord-Holland hadden geboekt, zijn we nu onze tassen aan het inpakken om strax richting Normandie te rijden om het kanaal te gaan bezeilen……. Whoohoop. Onze eerste buitenlandse ZELFzeiltrip gaat beginnen. We go international!!!
handschoentjes liggen al klaar
Honfleur, France•11 May 2019•
49.4188° N, 0.2333° E
Het is nu al leuk en we beginnen eigenlijk pas morgen. Ook deze trip weer een leuke bonte groep met super super super veel ervaring. Sommigen wel meer dan 20 jaar en toch gaan ze mee met deze tocht omdat het Kanaal best moeilijk kan zijn door wind en stromingen, maar ook het aantal grote vracht- en containerschepen uit havens als Rotterdam en Antwerpen. Spannend om met zo’n ervaren team op stap te gaan…..
Onze eerste stappen naar zelfstandig zeilen. De elementen zijn onze vrienden…
Vinden we zeilen eigenlijk wel leuk? En vinden we elkaar wel leuk als we gaan zeilen. De zoektocht naar de antwoorden op deze vragen vinden we tijdens onze eerste cursus bij de Zeezeilers van Marken. Gebruikmakend van de wind zullen we ons met de stroming mee laten varen over de golven naar nieuwe bestemmingen …..
onze nieuwe koffers
Welke is de Albatros?
Yess…. aan boord
Nieuwe bestemmingen: nu nog even heel dichtbij – Het IJsselmeer en de Wadden, maar met steeds groter wordende dromen in het vooruitzicht. De Zeezeilers van Marken liggen gek genoeg in de haven van Harlingen en vanuit daar varen we op een zaterdagochtend medio april samen met nog 3 andere cursisten en een schipper met natte late lente sneeuw de haven uit… we voelen ons euforisch op de Albatros… we zijn begonnen aan onze nieuwe toekomst.
Vertrekken met late lente sneeuw
Albatros
Het is echter niet de beste week om te leren zeilen: overdag net boven en ’s nachts zowel buiten als in mijn slaapzak net onder het vriespunt. Het is wennen, niet het zeilen maar de nachten en het slapen op een schip in de haven – zo vrij overgeleverd aan de elementen. We horen de wind fluiten, de stagen klapperen en het water rondom ons heen klotsen.
Wat een mooie tocht
Lijnen opruimen!
Goede voorbereidingen…
Naar mate de week vordert raken we meer en meer gewend aan het leven aan boord, aan ons team van medecursisten en het weer draagt daar een steentje aan bij. Het wordt iedere dag warmer en de zon doet hard haar best om elke dag nog mooier te maken dan de dag ervoor. Daardoor vliegt de week voorbij, maar ook omdat we iedere dag meer en meer leren.
We hebben een fantastisch mooie route gevaren. De eerste dag zijn we vanuit Harlingen via de Lorentszsluizen het grote IJsselmeer op gevaren. Na de sluizen gingen de zeilen op – NU zijn we echte kajuitzeilers! In de middag hebben we goed geoefend met het aanmeren in de kleine haven van Makkum. Iedereen een paar keer. Dit was voor Stanley natuurlijk wel een leuke actie – voor iemand die regelmatig met de boot naar kantoor gaat, deed hij dit met 10 vingers in zijn neus. De volgende dag hebben de reis goed voorbereid en hebben we het IJsselmeer verkend met de ene overstag na de ander en de ene gijp na de ander. In Stavoren hebben we een heel mooie catamaran gezien. Wauw wat is zo’n schip breed en ziet er veel comfortabeler uit …. zou dit iets voor ons zijn? Hier moeten we thuis meer over leren: wat zijn de voordelen, wat de nadelen? maar boven al wat zijn de kosten…? Anyways – bij de les blijven – we zijn met een cursus bezig! Vanuit Stavoren hebben we onze eerste echte oversteek gemaakt. De oversteek naar Den Oever. Tijdens deze tocht hebben we ons suf geoefend met “object” over board met onze eigen emmer … Fred Emmer 🙂 . De volgende dag hebben we ons nu al zo vertrouwde IJsselmeer via de Stevinsluis verlaten en zijn we via de goed verkende vaarroute en het Marsdiep in enkele uren naar Oudeschild gevaren.
De Waddenzee is prachtig om te zeilen. De voorbereidingen zijn cruciaal. Je wilt weten wanneer de getijden zijn en welke stroming dit met zich mee brengt, daarnaast wil je natuurlijk weten wat de wind doet. Met de berekeningen over waar we welke stromingsterkte onderweg tegenkomen en de diepte van de vaarroute, berekenen we het keerpunt van het getij en varen we dus de hele route stroom mee.
Coole bemanning
In Oudeschild hebben we een prachtwedstrijd van Ajax gekeken, want ja ook deze liefde blijft natuurlijk bestaan. Met deze mooie overwinning en het gevoel dat onze vertrouwde wereld gewoon doorgaat, was dit de eerste heerlijke warme nacht aan boord van ons nieuwe zeilleven. Dank Ajax!
Makkummer kledendracht
Makkummer kledendracht
Vanuit Oudeschild zijn we via het wad terug gevaren naar Makkum. Grappig dat de Lorentszsluis nu al zo bekend voelt en aangekomen in Makkum zijn er nu al zeilplekken waar we ooit eerder zijn geweest. Ja ooit… in een ver verleden… zo voelt het ….. omdat we in die tussentijd zo veel hebben geleerd, zo veel ervaring hebben opgedaan en zo veel indrukken verwerkt. We zijn nu al rotten in het vak vergeleken met een paar dagen geleden.
De laatste dag geeft een wind uit het Noordoosten en dat is precies de richting van de vaarroute terug naar Harlingen. Over de sluis doen we natuurlijk niet meer moeilijk, maar dat valt toch nog wel tegen met deze harde wind en we belanden dus aan de andere wand van de sluis dan de bedoeling was, maar ook dat kunnen we als beleerd zeilers uiteraard goed handelen.
Deze zeilweek heeft ons veel gebracht en proeft naar meer, veel meer …. en last but not least ….. gelukkig vinden we elkaar ook nog steeds heel leuk op een zeilbootje 😉
Een boot in Indonesië… zou dat onze toekomst worden?…. maar waarom zouden we ons beperken tot Indonesië? Dan zouden we nog zo veel mooie (duik-)plekken in de wereld moeten missen…
Conclusie: ons nieuwe thuis moet de wereld worden. We hebben in het verleden al eens gekeken naar grote moderne woonboten met een grote machinekamer waarmee je echt kan varen, maar dat bleef toen bij een onhaalbaar beeld. Z’n schip kopen is behoorlijk kostbaar en eenmaal in het bezit van zo’n schip moet je je ook nog kunnen veroorloven om je te verplaatsen en ergens aan wal te kunnen liggen. Zeilen zou zo veel minder kostbaar zijn, niet alleen wat brandstof betreft maar ook de belasting voor het milieu van onze planeet…. Zou dit dan makkelijker te realiseren zijn voor ons?
En als de wereld ons thuis gaat worden en als we de wereld dan zeilend willen ontdekken, waar moeten we dan beginnen? 3 Dagen met je beste matties idyllisch op een Phinisi tussen de eilanden van Komodo is toch iets heel anders dan een paar weken, maanden of misschien wel jaren met z’n twee op een eigen boot de wereld rond …… EN wonen op een woonboot – veilig vast aan de wal in hartje Amsterdam, is ook iets heel anders dan wonen op een zeilboot dobberend op open zee….
Hoe gaan we dit aanvliegen? Waar beginnen we met onze eigen ontdekkingsreis naar onze toekomst? “Laten we eerst een zeilcursus volgen om te ontdekken of we zeilen eigenlijk wel leuk vinden”…. was Stanley z’n pragmatische antwoord. Ja duhu, maar hoe en waar?
Het bevalt ons op het Amsterdamse water. Ook onze gasten op de andere woonboten vinden het een een unieke kans en dat maakt dat we ons speciaal voelen. Maar is het wonen op het water wel zo anders dan op de wal?
Uiteraard hebben we minder last van buren, zijn er voor het wonen op het water andere regels vanuit de gemeente en overheid en zijn we pas in de jaren 10 aangesloten op het riool… maar zijn wij in ons hart wel echte watergeuzen?
Om die vraag te beantwoorden neem ik je mee naar een van onze reizen naar Indonesië – Komodo om specifiek te zijn. Door al onze reizen naar Indonesië heeft het land een speciale plek in ons hart gekregen en zijn onze plannen begonnen met het idee om op een van de eilanden een paar authentieke huisjes te neer te zetten, die we net als onze Amsterdamse woonboten zouden kunnen verhuren en er zelf kunnen verblijven wanneer we willen. Het nadeel van dit idee is dat je weinig ziet van de rest van Indonesië – laat staan de rest van de wereld. Is dat dan wat we zouden willen?
Onze laatste reis naar Flores heeft ons idee de juiste input gegeven. Tijdens deze reis hebben we samen met onze liefste vriendjes 3 dagen en 3 nachten gelogeerd op een een Phinishi boot. Het was een heerlijke tocht. Zo relaxt en zo fijn. Op een oude houten Schooner. Prachtig mooi, heel eenvoudig ingericht maar voldoende comfort. Wat een feest is dat. Veel op de motor gevaren, maar toen de zeilen eenmaal werden gehesen, kwam mijn oude liefde weer boven water. Ter plekke verruilden wij in ons hoofd de authentieke Indonesische huisjes voor een authentiek Indonesisch schip. Met dit schip zouden we de mooiste duikplekken kunnen bezoeken – want ja duiken is een andere liefde van ons – en al dan niet met gasten aan boord genieten van mooi weer, lekker Indisch eten en een schitterende cultuur en natuur van heel Indonesië.
Eenmaal thuis zijn we meteen met onze ideeën aan de slag gegaan. We zijn ons gaan verdiepen in Schooners en andere Indonesische schepen: oude schepen, nieuwe schepen, zelf te bouwen schepen……We zijn gaan uitpluizen hoe we kunnen leren zeilen en we hebben de mooiste duikplekken in het land in kaart gebracht
Ja ….. en dan stelt Stanley de juiste vraag…. waarom zouden we ons willen bepreken tot Indonesië?
